Hoewel het keihard waait moet ik een beetje lachen. Ik ben best nerveus, dat wel. Ik wil het echt al lang, maar wist niet goed wat en ook niet waar. Ik lach met de reactie van m'n moeder, toen ik zei dat ik ging. Ze zei 'als het niet pijn doet ga ik ook'. Het voelt een tikkeltje raar wel, dit alleen te doen. Maar ach, de radio thuis en de kerstboxen op straat zingen me geruststellend toe dat ik niet alleen bén.
Nu is het zo, wij raken er steeds meer van overtuigd dat wijsheid, gehaald uit het oosten, dat wij daar iets aan hebben. Het maakt ons rustiger, bedachtzamer, verdraagzamer. Wij leren beter om lastige en moeilijke dingen te aanvaarden. Wij zien in dat wij best niet te lang blijven hangen in een onveranderbaar verleden. Best niet langer ambiëren al in te willen grijpen in de toekomst. Dat het leven gebeurt en te koesteren valt in het eigenste moment.
En zo komt het dus, dat net onder dat knobbeltje, daar waar de pols begint, dat daar in onuitwisbare inkt het woord NU voor altijd mijn tijd aangeeft.