Het moet van de jaren '80 geleden zijn dat ik de behoefte voel om me maatschappelijk opnieuw voor iets te engageren. En als ik me nog eens engageer, wel dan hiervoor. Graag voeg ik me bij die mensen die een samenlevingsvorm willen waarin negativiteit ondermijnd wordt. Waarin verzuring niet kan gedijen. Die streeft naar geweldloze communicatie. Die verbinding creëert, in plaats van verwijdering.
Toen, in die beruchte eighties, toen nam ik maar al te graag en al te vaak woorden als 'kutmaatschappij' en 'klootzakken' in de mond. Omdat toen de dreiging van het fascisme tastbaar was en de toekomst één zwarte massa. Je moest opkomen voor zinvolheid en lichtheid, wilde je weg van zinloosheid en 'no future'. In het streven daarnaar ging het er hard aan toe. Er werd heel veel betoogd. Voor meer werk. Voor betere onderwijsmaatregelen. Voor minder fascisme. De politie, die toen nog lang niet de vriend van iedereen was, vroeg te pas en te onpas om 'je pas' (toen mocht je nog paspoort zeggen tegen identiteitskaart). Eveneens kwamen er geheel nieuwe muziekgenres op gang, die de nagel op de tijdsgeest sloegen. Er was nog heel wat diversiteit te bespeuren in het straatbeeld en je voelde nog een diepe overtuiging dat je protest tot 'iets groter', 'iets waardevol' zou leiden. Daarom riep je nogmaals NEE en sloeg je om je heen en in je poging tot verandering was je luid. Je riep, want je wilde wat.
Nu, twintig jaar later, al wat geavanceerder, roep je niet meer. Je wil nog wel wat, maar je hoort jezelf bijna niet meer. Daarom ga je in groepen zitten, op zoek naar jezelf en je eigen stem. Je betoogt niet meer want het straatbeeld en alles wat eruit voortvloeit is zo homogeen dat het nauwelijks nog iets wakker maakt. Je hoort een fantastisch lied maar bent de dag erna vergeten wie het zong.
Toch zitten in je buik nu twee andere letters van het alfabet genesteld, de J en de A. En daar doe je het mee. Ze klinken net dat tikkeltje zachter. Ze spreken voor zich, zonder dat je hees wordt. Ze haperen minder en zijn geduldiger. Ze vereisen iets minder haarlak en passen zowel in combat schoenen als in pumps. Ze jagen je niet zo de kast op maar kietelen je eerder een andere weg in. En 'kutmaatschappij' hoef je niet meer te zeggen. Want het is nu een andere tijd in de samenleving.