Het is donderdag 27 februari 2014. Zij, krijgt een hersenbloeding. Zij, is achttien. Zij, is mijn stiefdochter. Van de ene seconde op de andere zal zich een compleet andere wereld voor ons ontvouwen. Er is geen scenario. Er is geen bindtekst. Er is geen applaus. Zoek het maar uit. Bedenk een taal. Schrijf het maar zelf.
Het is zondag 3 mei 2015. Nu moet ik toch écht weggaan. De verhuizers zijn er. Al mijn spullen staan in dozen gestapeld. Hoe moet dit, dit weggaan? Weg van mijn man, weg van de kinderen. Zeven jaren, heb ik met hen doorgebracht. Ze zijn mijn gezin. Ze zijn mijn familie geworden. Nee, ik weet het niet. Hoe dit moet. Het enige wat ik kan bedenken, is dat ik het doos per doos moet doen.
Het is 3 juni, 3 juli, 3 augustus, 3 september, 3 oktober, 3 november, 3 december, 3 januari, 3 februari, 3 maart, 3 april. Eén voor één gaan de dozen open. Mijn huwelijk. Mijn kinderloosheid. Mijn ziekteprocessen. Mijn dromen. Mijn projecten. Van toen en nu.
Het is 3 mei 2016. Tijd om ook alle verleden dozen te openen. Mijn schoolschriften en oude rapporten. Mijn dagboeken. Mijn tekeningen. Mijn kilo's en kilo's gestapeld papier. Mijn zorgvuldig door de jaren heen opgeschreven zinnetjes, over alle mogelijke zin en onzin door mensen mij gezegd.
Zoveel, van wat me in m'n achtenveertigjarige leven dierbaar is ben ik verloren, heb ik vergokt, heb ik moeten afgeven, heb ik niet opgepakt, heb ik ergens laten liggen. Hoe meer dozen ik leegmaai, hoe tastbaarder mijn verlies is.
Eén ding heb ik me voorgenomen. Ik zal niet wegkijken. Wat ik ook tegenkom. Ik schreeuw en ik huil, ik kan het niet binnenhouden. Ik lach en ik dans, ik wil het niet binnenhouden.
Het is 28 september 2016. Ik word blij wakker. Ik heb nergens pijn en ik voel me helemaal opgeruimd. De sensatie is van korte duur, maar ik kan deze wel m'n dag in meenemen. Ik moet even onwennig lachen, wanneer ik zomaar ineens, daar helemaal in mijn buik, mijn eigen stem voel zitten. Het kan niet anders zijn, dan dat ik met de allerlaatste doos, ook mijzelf heb geopend.