Een middagpauze later, ken ik al vierentwintig van je vele kleuren. Je was me niet eerder zo zichtbaar. Wat ik zag is de kleur van je opmerkzaamheid. Ik las die van je zorgvuldigheid, voelde die van je nabijheid. Ik trilde, om die van enkel 2 seconden. Ontdekte deze van je zachtheid (heeft die écht zoveel kleuren?) en straalde, door die van het uitspreekbare. Ik proefde die van de tot goud gebraden kip. Zuchtte dan om die van het gegrinnik, over de tas, of nee de mok. Tenslotte mijmer ik over die ene, nog volop in te kleuren, van Pink en van Floyd.
Zo stond ik goed georganiseerd en netjes op tijd op het juiste perron. Es niet teveel bagage bij en zo. Verwachtingsvol kijkend naar spoor twee, want hey, zo dadelijk kan ik heerlijk koffie drinken in de trein. Ineens heb ik het door. Terwijl ik omkijk naar spoor drie rijdt de trein voor mijn neus weg. Ik snel vervolgens naar beneden om te kijken wanneer de volgende eraan komt. Tracht ondertussen naar mijn moeder te bellen. Om even later te merken dat ik, terwijl ik naar de borden met de uurtabellen staar, mijn Starbucks bekertje zomaar ondersteboven houd en zo mijn krant, schriftjes en pennen, overdek met een laagje cappuccino.
Sindsdien ontvouwt zich elke dag nog voor me, een nieuwe van jouw tinten. En ik, ik blijf graag kijken. Met en zonder rem. Want hoe vaak gebeurt het? Hoe vaak kom je ergens zo echt aan, om 17u.01?