Het universum is zich met me komen bemoeien. Biedt me een glooiend landschap aan, waar ik doorheen kan lopen. Geeft me verf in handen waar ik cirkels mee schilder op een schelp. Laat me uitrusten op een terras, terwijl boven mij de sterren zijn. Laat me spaghetti eten, gekruid met tandoori. Doet me lachen, omdat ik altijd maar 'goh' blijf zeggen. Geeft me een uitweg, doorheen mijn opgeslagen ervaringen.
Zo vergeet ik haast hoe het is om even in de trein te kunnen zitten. Naar buiten kijkend, terwijl ik mijn gedachten orden. Of op café ben en schrijvend nu en dan mijn hoofd opricht, terwijl ik het gesprek van naast me afluister. In een filmzaal zit, mijn plek zoekend in de rode stoelen en opga in de beelden. In de winkel mijn stiftjes zie liggen, die ik zo dadelijk ga kopen.
Voor mij ontvouwt zich een heel scheppingsverhaal. Ik wil het helemaal toelaten. Mij er volledig aan overgeven. Het ten volle uitpakken. Zo dankbaar ben ik. Voor deze bevrijding, na mijn levenslange wereldoorlog.