Ik weet niet of ik hier op aanstuurde, maar we zitten vaak zo alleen met ons twee aan tafel. Eigenlijk komt het door het ongeluk, dat het zo is. Soms ben jij dan diep verzonken in jezelf. Soms hoor jij één woord en dan wordt de wereld in jou losgemaakt. Kan ik je goed horen vind je?
Zo vertelde je me dat als je mocht kiezen naar waar je morgen op vakantie kon vertrekken, je Afrika zou kiezen. Eens zien hoe het is waar het arm is. Daar dan in een hotel van één euro logeren en malaria krijgen. Je vroeg me of er vroeger ook al slechte muziek bestond. Je deelde me mee dat omdat het zo saai is in de klas, je jezelf uit de slaap moet zingen. Ook ben je bang dat als je zestig wordt dat je dan op een bank zult zitten en niks te doen zult hebben. Omdat je er met wilskracht alleen niet komt.
Zullen wij dat blijven doen denk je, zo aan tafel zitten? Wij, de anarchisten hier in huis? Zul jij dat ene liedje, dat enkel jij bij naam kent dan weer luider zetten? Zul jij je kalmte blijven bewaren als het leven weer es ongenadig toeslaat?
Alleszins ben ik blij, dat ik mijn oor te luisteren legde tegen jouw stilte.